Η δεύτερη διοργάνωση του πρωταθλήματος της ΚΕΠΟ βρήκε όλες τις ομάδες με σημαντικές εμπειρίες, αλλά και πλήρη υποστήριξη των φιλάθλων που συνέχισαν να κατακλύζουν τα γήπεδα και να προσδίδουν μια ξεχωριστή διάσταση σ’ όλα τα παιγνίδια. Ο κόσμος έτρεχε αθρόα στα γήπεδα και κάθε Κυριακή κάθε αγώνας αποτελούσε και μια διαφήμιση για το ποδόσφαιρο. Η εικόνα αυτού του δεύτερου πρωταθλήματος ήταν αλλιώτικη αφού σ’ αυτό είχαν περίπου προσδιορισθεί και οι δυνατότητες όλων των ομάδων που λάμβαναν μέρος σ’αυτό. Ενώ την προηγούμενη χρονιά τα παιγνίδια ντέρμπι είχαν ως επίκεντρο τις αναμετρήσεις της Ομόνοιας με την Αλκή, αυτή τη δεύτερη χρονιά η μόνη ομάδα που στέρησε τον μοναδικό βαθμό από την Ομόνοια ήταν ο Ορφέας.

Ήταν ακόμα μια χρονιά που ο ΑΜΟΛ Λεμεσού με την Αλκή συγκρότησαν ισχυρές ομάδες. Η Νέα Σαλαμίνα και ο Νέος Αστέρας άρχισαν να αναδιοργανώνονται και όλοι μαζί δημιούργησαν ένα πρωτάθλημα που το διέκρινε ο αλληλοσεβασμός, η αγάπη, η φιλία, η πλήρης αθλητοπρέπεια, αφού σε καμία φάση του πρωταθλήματος δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο. Η Ομόνοια ήταν κυρίαρχη και σ’ αυτή τη διοργάνωση κερδίζοντας πρωτάθλημα και κύπελο και πάλι αήττητη.

Στα 10 παιγνίδια του πρωταθλήματος η Ομόνοια σημείωσε 9 νίκες και έφερε μια ισοπαλία, Είχε την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα. Παρόλο που οι αγώνες του πρωταθλήματος ήταν μόνο 10 η Ομόνοια χρησιμοποίησε συνολικά 26 ποδοσφαιριστές. Αν ληφθεί υπόψη ότι την τότε εποχή δεν επιτρεπόταν η αλλαγή ποδοσφαιριστών, τότε διαφαίνεται ότι η ομάδα του τριφυλλιού χρησιμοποιούσε συνεχώς και νέους παίκτες, κι’ αυτό γιατί όλοι τους θα έπρεπε να κάνουν την παρουσία τους στον αγωνιστικό χώρο και γιατί το έμψυχο υλικό δεν θα έπρεπε να αδρανεί. Στο πλαίσιο αυτό είχε και συνεχείς αλλαγές και ανακατατάξεις.

Η καθιέρωση της Ομόνοιας ως ομάδας κλάσης άρχισε να προσδίδει αίγλη και θαυμασμό, γιατί πρόσθετα η Ομόνοια έδιδε και πολλά φιλικά παιγνίδια κυρίως με ξένες αγγλικές ομάδες που τότε αφθονούσαν στην Κύπρο είτε ως μόνιμες ή ακόμα και ως διερχόμενες λόγω των βάσεων που υπήρχαν στην Κύπρο την Αίγυπτο και σε άλλες Αραβικές χώρες. Η Ομόνοια με τις επιτυχίες της άρχισε να δημιουργεί ένα θρύλο γύρω από τη δυναμικότητα της που στη συνέχεια έγραψε χρυσές σελίδες δόξας.

Πηγή: Βιβλίο Πενήντα χρόνια Ομόνοια – Μισός αιώνας δόξας (1998)