Η περίοδος αυτή ήταν μια περίοδος εξαιρετικά δύσκολη από όλες τις πλευρές, όχι μόνο για την Ομόνοια αλλά για όλες τις ομάδες. Τα σκληρά και καταπιεστικά μέτρα που εφάρμοσε η αποικιοκρατική Βρετανική κυβέρνηση επηρέασαν αισθητά την αθλητική ζωή του τόπου. Οι συλλήψεις ποδοσφαιριστών και παραγόντων, καθώς και ένα διάταγμα που απαγόρευε τη χρήση ποδηλάτων, που ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο της εποχής, καθώς επίσης και οι συχνοί κατ’ οίκον περιορισμοί κράτησαν τους φίλαθλους μακριά από τα γήπεδα. Στη μείωση των φιλάθλων έπαιξε ρόλο και η απουσία των τουρκοκυπριακών ομάδων. Οι καταστάσεις αυτές στάθηκαν εμπόδιο στην ομαλή διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός που δόθηκε «πρωτάθλημα μετ’εμποδίων».

Έτσι και η Ομόνοια δεν κατάφερε να ξεπεράσει την μεταβατική περίοδο που διερχόταν. Οι Λυμπουρής, Ζαχαριάδης Τάκης, Ψύλλος, Κώτσιος, Χάρης, Κυρ. Ψύλλος, Γιάννος, Κακουλλής και Γιωρκάτζιης τράβηξαν το μεγαλύτερο βάρος των αγωνιστικών υποχρεώσεων κρατώντας το σωματείο όρθιο με κίνδυνο κι αυτής της ζωής τους ακόμη.

Ο Αυστριακός προπονητής της Ομόνοιας Χανς Χουγκενχούιζεν (ο πρώτος ξένος προπονητής στην ιστορία της ομάδας μας) δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα γιατί δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί και να αντιληφθεί τις συνθήκες και τις ιδιομορφίες του κυπριακού ποδοσφαίρου. Από την άλλη βέβαια, ούτε οι ποδοσφαιριστές μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Αυστριακού  και τελικά η Ομόνοια τερμάτισε 6η με 7 νίκες, 2 ισοπαλίες και 7 ήττες με 23 τέρματα υπέρ και 26 κατά. Στην πρώτη θέση τερμάτισε η ΑΕΛ.

Πηγή: Βιβλίο Πενήντα χρόνια Ομόνοια – Μισός αιώνας δόξας (1998)