Tην άποψή μου για τα μοναστήρια, τους πνευματικούς και όλα τα υπόλοιπα την ξέρετε καλά.

Σε «θεούς» επίσης δεν πιστεύω και νομίζω πως είναι τραγική πλάνη να τους ψάχνεις, ειδικά εγκαταλείποντας τον κόσμο για τα μοναστήρια.

Δεν υπάρχουν «θεοί» ούτε εκεί μέσα. «Θεές» έχω δει ουκ ολίγες σε μονές αλλά κι αυτές το ίδιο πρόβλημα με όλους τους υπόλοιπους που καταλήγουν εκεί έχουν: βαθιές ενοχές για τον εαυτό τους και φόβους για πράγματα ανύπαρκτα.

Κι όλα αυτά, από το καμένο κύκλωμα στο μυαλό της εξελιγμένης μαϊμούς το οποίο δεν της δίνει την απάντηση για το τέλος της ύπαρξής της και τη γεμίζει με φόβο στη σκέψη ότι κάποτε θα πεθάνει. Κακώς. Τίποτα δεν θα καταλάβουμε. Οργανική ύλη είμαστε που ανακυκλώνεται. Ούτε συνέχεια έχει, ούτε… επιστροφή.

Και με το να ασχολούμαστε με αυτόν τον παραλογισμό, χάνουμε την ομορφιά της ζωής και την ουσία της. Διότι η ουσία είναι εδώ. Πουθενά αλλού.

Διάβασα και εγώ το ρεπορτάζ για τον μητροπολίτη Λεμεσού και τα όσα είπε σε μοναχούς μέσα από ηχογραφήσεις που παρουσιάστηκαν σε αγωγή γονιών μοναχού οι οποίοι καταγγέλλουν ότι προσηλυτίστηκε.

Τους είπε, μεταξύ άλλων, ότι ο «θεός» είναι ζηλιάρης (σ.σ. δεδομένου ότι μιλάμε για αντρικές μονές, με βάζει σε σκέψεις), ότι και της μάνας του ο Χριστός στον σταυρό, λέει, της είπε «γύναι» και πως ο ίδιος όταν άκουσε τη φωνή της μάνας του, έπεσε η πίστη του…
… ότι ο μοναχός που θέλει επαφές με τον κόσμο είναι βρικόλακας και πως οφείλει να είναι υποτακτικός (έτσι είναι όντως οι περισσότεροι αλλά αν δεν είχαν τόσες ενοχές για το σεξ – από εκεί ξεκινά συνήθως η πορεία για το μοναστήρι, θα έβρισκαν πιο kinky διεξόδους όπως ο υπόλοιπος κόσμος)…

… και ότι ο υποτακτικός πρέπει να υποτάσσεται στον «γέροντα» και να παραδώσει τον εαυτό του (…!), διότι, ο γέρων, είναι σε ανοιχτή γραμμή με τον «θεό». Κι ακόμη κι αν είναι ανόητος, λέει, να τον υπακούει. Διότι ο «θεός» μιλά. Έτσι δίνει λύσεις ακόμη και σε ιατρικά θέματα!

Εάν όλα αυτά τα έλεγε ένας κληρικός μιας άγνωστης ή νεοφανούς δοξασίας, από τις αμέτρητες που πέρασαν και έσβησαν όπως θα σβήσει και ο χριστιανισμός κάποτε, χωρίς να γίνουν ποτέ -ποτέ όμως- πίστη της πλειονότητας των ανθρώπων (αν σας λέει κάτι αυτό)…

… αν τα έλεγε λ.χ. ο εκπρόσωπος της πίστης στον Ουγκαμπούγκου, έναν αόρατο «θεό» ζει στον πλανήτη Πλούτωνα και μας ελέγχει, θα έκαναν όλοι την ίδια πλάκα που κάνουμε και εμείς ακούγοντάς τα αυτά. Όση απόδειξη υπάρχει για τον Ουγκαμπούγκου, υπάρχει και για τον «θεό» του Λεμεσού, τον «αλλάχ» και όλους τους άλλους. Καμία. Μύθοι είναι.

Ποτέ οι «θεοί» δεν φανερώθηκαν, άλλωστε, σε ανθρώπους που δεν τους ήξεραν.

Δεν είναι τυχαίο που κανένας Κινέζος δεν είδε την «αγία» τάδε στον ύπνο του τάχα, να του φανερωθεί. Αν δεν σε γνωρίσει κανείς με τον παραλογισμό δεν θα τον ζήσεις.

Αυτό που εδώ διαφέρει είναι ότι η περί ης ο λόγος παράλογη αντίληψη, ο χριστιανισμός, είναι κάτι που μας μαθαίνουν από τις πρώτες στιγμές που αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε. Δεν είναι τυχαίο που δεν μας λένε για τον «θεό» στα 18 μας ή που βάζουν ακόμη νήπια να προσκυνούν κόκκαλα και μισολιωμένα κομμάτια από πτώματα.

Εάν άφηναν τα παιδιά να μεγαλώσουν και να αποκτήσουν ελεύθερη αντίληψη και, πλέον, ως ενήλικες τους έλεγαν «ξέρετε υπάρχει και ένα πράγμα που λέγεται θρησκεία, είναι αυτό και αυτό», πόσοι από αυτούς του ενήλικες πια δεν θα γελούσαν;

Άλλη μια διαφορά είναι πως ο παραλογισμός αυτός, εδώ είναι ρεύμα. «Άγιοι», «θαύματα» και άλλοι μύθοι είναι εξίσου αναπόδεικτα όσο θα ήταν και τα αντίστοιχα του Ουγκαμπούγκου εάν κάποιος τα είχε επινοήσει και αυτά. Όμως τα εδώ τα πιστεύουν οι πολλοί. Και έχει τεράστια σημασία.

Είναι με την ίδια λογική που πριν 100 χρόνια όλοι πίστευαν στο «μάτι» και τις «κατάρες» ενώ σήμερα πάρα πολλοί δεν πιστεύουν. Ειδικά σε κοινωνίες που έχουν προχωρήσει και απομακρυνθεί από τις θρησκείες. Σε κοινωνίες που έχουν επιλέξει την ορθολογική σκέψη αντί τις δοξασίες και τη φαντασία και οι οποίες είναι, ναι, οι πιο ευτυχισμένες στον κόσμο σήμερα. Σε αντίθεση με άλλες που έμειναν πολύ πίσω. Όπως εμείς.

Αυτό το παράθυρο είναι που, μέσα από τη συστηματική καλλιέργεια του φόβου, των ενοχών, της οργής του τάχα «θεού» και της προσκόλλησης στο φαντασιακό και το παράλογο οδηγεί τους ανθρώπους και στα μοναστήρια και στην ψυχική κατάσταση στην οποία πρέπει να βρεθεί κανείς ώστε να αντέξει να… υποτάσσεται στον όποιον πνευματικό ο οποίος τάχα φωτίζεται από τον «θεό».

Αυτό το παράθυρο είναι που στην ουσία υποτάσσει τη σκέψη και κάνει τον άνθρωπο, λιγότερο ή περισσότερο, υποχείριο άλλων ανθρώπων και συστημάτων.

Τη σκέψη η οποία ευτυχώς για τη φύση μας λειτουργεί και από μόνη της, εξ ου και οι υποταγμένοι απαιτείται να υποτάσσονται -ξανά και ξανά- μέσα από τέτοια κηρύγματα.

Όχι μόνο στα μοναστήρια αλλά και έξω από αυτά. Μέσα από φαινομενικά ανώδυνες διασυνδέσεις με αυτούς τους παραλογισμούς οι οποίες όμως χειραγωγούν τα μυαλά των ανθρώπων με πολλούς τρόπους, χωρίς συχνά οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται ή να θεωρούν ότι και αυτοί χειραγωγούνται από τα ίδια πράγματα.

Το πόσο πίσω έχουμε μείνει ως κοινωνία δεν είναι καθόλου άσχετο με αυτήν την επίδραση. Πολλές, μη θρησκευτικές, αντιλήψεις μας είναι απότοκο αυτής της μόλυνσης της ελεύθερης σκέψης μας από αυτήν και της υποταγής μας στο παράλογό της. Για αυτό είναι που και οι πολλοί δεν νιώθουν καθόλου δέσμιοι μέσα στις βασανιστικές ενοχές τους. Όπως και οι πλείστοι μοναχοί. Ο βαθμός της θυματοποίησης δεν αλλάζει την ουσία.

Αυτό που αλλάζει είναι το πώς αντιδρά κανείς όταν το θέμα τον αφορά προσωπικά. Όταν δεν τον αφορά, βλέπει τους μοναχούς και λέει, τι ωραία, αντί να σκέφτεται αυτά που σκεφτόμαστε όσοι τρομάζουν με τέτοια αρρωστημένα πράγματα στη δική μας εποχή.

Αλλά όταν το δικό του παιδί καταλήξει στο μοναστήρι, ωρύεται. Είναι το ίδιο σύστημα, η ίδια νοσηρή κατάσταση. Αυτή η ακραία εκδήλωση της διαταραχής η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε την πολυτέλεια να του φαίνεται, ως παρατηρητής και μόνο… πνευματικότητα, σχέση με ανώτερα -τάχα- πράγματα και ελπίδα.

Ελπίδα, έναντι φόβων που ο ίδιος συνέχισε να εκτρέφει αντί να απορρίψει. Ο ίδιος παραλογισμός. 

Το φάρμακο είναι η λογική και η ευτυχία μέσα μας. Από εκεί και κάτω υπάρχει το σκοτάδι. 

Το ποιος μας το προβάλλει και πόσο, δεν έχει σημασία.

Αν καθαρίσουμε το μυαλό μας από τα παράλογα, είναι όλα εκεί. Μπροστά μας. 

Πηγή: Politis.com.cy