Η παρουσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στο πρωτάθλημα της ΚΟΠ άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η φωτογραφία μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Οι φίλαθλοι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που έδιναν το παρών τους στα γήπεδα, υποχρεώνονταν σε αρκετές περιπτώσεις να εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο, αφού οι κερκίδες γέμιζαν ασφυκτικά. Το στιγμιότυπο έρχεται από τη σεζόν 1953-54, όταν ο αγώνας ΟΜΟΝΟΙΑ-ΑΕΛ που διεξήχθη στο παλιό ΓΣΠ, αναγκάστηκε να διακοπεί για οκτώ λεπτά, προκειμένου να εισέλθουν φίλαθλοι στο γήπεδο, λόγω του συνωστισμού στις εξέδρες.
19 Σεπτεμβρίου 1953. Η μεγαλύτερη και πιο ιστορική μέρα του κυπριακού ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα. Την ημέρα αυτή, τα τεχνητά τύχη του διαχωρισμού, που κάποιοι επέβαλαν το 1948, γκρεμίστηκαν, η αθλητική ιδέα θριάμβευσε και οι αθλούμενοι της Κύπρου έσμιξαν ξανά. Η ενοποίηση του κυπριακού ποδοσφαίρου, ήταν επιτακτική ανάγκη. Η παρουσία δύο ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών (ΚΟΠ, ΚΕΠΟ) ήταν κάτι το πρωτοφανές και έπρεπε να εκλείψει. Με την ύπαρξη της ΚΕΠΟ, έγινε μία σκληρή και αδυσώπητη πάλη για να αποδειχθεί ότι ο αθλητισμός δεν έχει σύνορα και φραγμούς. Και ο χρόνος δικαίωσε όσους πίστεψαν στα ιδανικά του αθλητισμού.
Για τρία συνεχή χρόνια, όλοι ανεξαίρετα οι παράγοντες της ΚΕΠΟ και των σωματείων της, αγωνίζονταν για την ενοποίηση. Δεν περνούσε χρονιά που τα σωματεία της ΚΕΠΟ να μην υποβάλουν αίτηση ένταξής τους στην ΚΟΠ. Ο ρόλος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στο θέμα αυτό ήταν αποφασιστικός και πρωτοποριακός. Οι γερές βάσεις για την ενοποίηση άρχισαν βασικά να μπαίνουν, αμέσως μετά την έκδοση της εφημερίδας ΑΘΛΗΤΙΚΗ. Σπονδυλική στήλη της δημοσιογραφικής εκστρατείας, ήταν τα στελέχη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Αγησίλαος Τσιαλής και Κώστας Καουνίδης, οι οποίοι με κάθε τρόπο και θυσία πρόβαλλαν στην εφημερίδα κάθε τι που βοηθούσε στην ενοποίηση.
Οι πρώτες φωνές που ακούσθηκαν μέσω της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ, πέραν από τον χώρο της ΚΕΠΟ, ήταν εκείνες μερικών προπονητών ομάδων της ΚΟΠ, οι οποίοι υποστήριξαν με θέρμη την ενοποίηση, όπως ο Κιούνσλερ (ΑΠΟΕΛ), Πολιάκο (Τσιεττίν Καγιά) και Ζαμπαρλέττι (ΕΠΑ). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στις 28 Φεβρουαρίου 1953, η ΚΟΠ με ανακοίνωση καταδίκασε τις δηλώσεις των προπονητών, τις οποίες χαρακτήρισε αντίθετες προς το πνεύμα της ομοσπονδίας. Ωστόσο, η εκστρατεία για ενοποίηση άρχισε να αποδίδει καρπούς, καθώς σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι αθλητικοί παράγοντες της εποχής, τάσσονταν ο ένας μετά τον άλλο υπέρ της ενότητας των αθλητικών δυνάμεων της Κύπρου.
Η Γενική Συνέλευση της ΚΟΠ αρχικά έκανε δεκτά ως σωματεία της την ΟΜΟΝΟΙΑ, τον Ανταίο και τη Νέα Σαλαμίνα, ενώ η Αλκή και ο Ορφέας έγιναν μέλη την επόμενη αγωνιστική περίοδο (1954-55). Ο Νέος Αστέρας Μόρφου δεν πληρούσε τους όρους για να γίνει μέλος της ΚΟΠ. Θα πρέπει να τονιστεί ότι αρχικά η Έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΚΟΠ ανέβασε την τούρκικη ομάδα της Λάρνακας, Ντεμίρ Σπορ, στην α' κατηγορία, ωστόσο μετά από επίμονες προσπάθειες αθλητικών παραγόντων της ΚΕΠΟ, τελικά η ΟΜΟΝΟΙΑ πήρε τη θέση της ως ένατο μέλος της ΚΟΠ.
Για να γίνει η ΟΜΟΝΟΙΑ μέλος της ΚΟΠ χρειάστηκαν τέσσερις Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις της ΚΟΠ. Θα πρέπει να σημειωθεί πως μαζί με τα σωματεία της ΚΕΠΟ, έγιναν δεκτά στη δύναμη της ΚΟΠ ως σωματεία β΄ κατηγορίας, ο Πανελλήνιος Λεμεσού, ο ΑΠΟΠ Πάφου και η τούρκικη ομάδα της Λευκωσίας Κενσγίκ Κιουτζιού.
Το πρώτο παιχνίδι, αμέσως μετά την ενοποίηση, ήταν αυτό ανάμεσα σε Ανόρθωση και Νέα Σαλαμίνα (3-1), το οποίο παρακολούθησαν χιλιάδες φίλαθλοι, με τις εισπράξεις να φτάνουν τις 264 λίρες. Όμως, ο αγώνας που τράβηξε σαν μαγνήτης τους φιλάθλους, ήταν αυτός ανάμεσα στην Ανόρθωση και την ΟΜΟΝΟΙΑ, στις 4 Οκτωβρίου 1953 (3-2). Με είσοδο ένα σελίνι, οι εισπράξεις ανήλθαν στις 561 λίρες, πράγμα πρωτοφανές στα κυπριακά γήπεδα! Το ποσό των 300 λιρών είχε δοθεί για τους σεισμοπαθείς της Πάφου.
Για την ιστορία ν' αναφέρουμε πως σε αυτό το παιχνίδι η ΟΜΟΝΟΙΑ προηγήθηκε με 2-1 στο α΄ ημίχρονο, με γκολ των Γιωρκάτζη και Κώτσιο. Η ομάδα μας χρησιμοποίησε τους: Εξαδάκτυλο (Αράπη), Λιονταρή, Ψύλλο, Τ. Αντωνίου, Τσιαλή, Γιωρκάτζη, Λυμπουρή, Χ. Σαββίδη, Σωκράτη, Γιάννο, Κώτσιο (Στέφο, Ζαντίδη, Ζαχαριάδη, Μιχαλάκη).